Φοίτησε στο Βαλταδώρειο Γυμνάσιο Κοζάνης. Παρά τα δύσκολα και σκληρά χρόνια της κατοχής αποφάσισε να δώσει κατατακτήριες εξετάσεις στην Ιατρική Σχολή. Δεν πέρασε με την πρώτη, επειδή είχε υποτιμήσει το μάθημα της Βιολογίας, όπως έλεγε. Τη δεύτερη φορά όμως, πέρασε τέταρτος σε σειρά κατάταξης. Σπούδασε με πολλές στερήσεις και δυσκολίες στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Ολοκληρώνοντας τις σπουδές του κι ενώ ήταν όλα έτοιμα για να φύγει στην Αμερική προκειμένου να πάρει την ειδικότητα της γυναικολογίας που ήθελε, μια θέση εσωτερικού βοηθού στην Παθολογική και Καρδιολογική Κλινική του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Πειραιώς «Βασίλισσα Φρειδερίκη» τον κράτησε στην Ελλάδα. Εκεί δούλεψε στενά με τον καθηγητή Ντολιόπουλο και διακρίθηκε. Παρά το γεγονός ότι του είχε προταθεί υφηγεσία, οι δυσκολίες της εποχής και της οικογένειας τον ανάγκασαν να επιστρέψει στην Κοζάνη και να εξασκήσει την ιατρική στη γενέθλια πόλη. Τίμησε με πάθος τον όρκο του Ιπποκράτη και προσέφερε αφειδώς τις ιατρικές του υπηρεσίες, συχνά μακριά από τα όρια του Νομού Κοζάνης, καλύπτοντας όλη τη Δυτική Μακεδονία. Στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Πειραιώς γνωρίστηκε με την πρώην σύζυγό του Γεσθημανή (Μένη), με την οποία παντρεύτηκαν το 1961 και απέκτησαν μια κόρη την Ολυμπία (Λία).
Πέρα από την ιατρική, την οποία μέχρι το τέλος της καριέρας του μελετούσε, είχε πάθος με την Ιστορία. Είχε άριστη γνώση της παγκόσμιας Ιστορίας, όλων των εποχών.
Υπήρξε μαζί με άλλους, ιδρυτής του πολιτιστικού συλλόγου «Φίλοι της Τέχνης» και διετέλεσε πρόεδρός του μετά τη μεταπολίτευση. Μια από τις σημαντικότερες στιγμές του Συλλόγου ήταν το ανέβασμα του θεατρικού έργου «Καρέκλες» του Ιονέσκο, το οποίο παρουσιάστηκε και στο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου της Ιθάκης το 1974, σε σκηνοθεσία του φίλου του γιατρού οφθαλμιάτρου Χρήστου Μπέσσα, παρουσία του ίδιου του θεατρικού συγγραφέα Ευγένιου Ιονέσκο, ο οποίος είχε δηλώσει ενθουσιασμένος από την μεταφορά του έργου του. (Φωτογραφίες από την παράσταση στην Ιθάκη έχουν δωριστεί από την κόρη του Λία στη Βιβλιοθήκη Κοζάνης)
Η ενασχόληση του με τα κοινά ξεκινά το 1982, οπότε κατεβαίνει υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με το συνδυασμό «Νέα Πορεία», επικεφαλής του οποίου ήταν ο παιδικός του φίλος, δικηγόρος Γιάννης Γκοβεδάρος. Παρότι ο συνδυασμός εκλέχτηκε ως αντιπολίτευση, ο Γιώργος Μπουντιούκος σάρωσε σε σταυρούς και εκλέχθηκε πρώτος από τους υποψήφιους συμβούλους όλων των συνδυασμών.
Η ενασχόληση με τα κοινά συνεχίζεται και μαζί με τον καρδιακό του φίλο και συνάδελφό Χρίστο Μπέσα και άλλους Κοζανίτες ιδρύουν την «Οικολογική Κίνηση Κοζάνης». Για πρώτη φορά τέθηκαν ζητήματα όπως η προστασία του περιβάλλοντος, η ανακύκλωση, η πράσινη ενέργεια, η ρύπανση, οι ασθένειες από τα εργοστάσια της περιοχής, και άλλα. Το 1990 και το 1994 κατεβαίνει υποψήφιος με την Οικολογική Κίνηση στις δημοτικές εκλογές χωρίς την υποστήριξη οποιουδήποτε κόμματος και εκλέγεται και πάλι δημοτικός σύμβουλος. Η παρουσία του στο Δημοτικό Συμβούλιο ήταν πάντα καταλυτική, όντας άνθρωπος με ευρύ πνεύμα, λογική, ανοιχτούς ορίζοντες και κυρίως συναινετικός. Υπερασπίστηκε με πάθος την αρχιτεκτονική κληρονομιά της Κοζάνης, τα ελάχιστα διατηρητέα που είχαν απομείνει, τα πέτρινα σπίτια, τα παλιά καλντερίμια.
Εργάστηκε ως γιατρός τουλάχιστον μέχρι το 2000, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε. Με την πάροδο των χρόνων, τα προβλήματα από την αναπηρία του αρχίζουν να γίνονται αρκετά έντονα, οπότε και με παρότρυνση της κόρης του Λίας αποφασίζει να μετακομίσει μόνιμα στη Θεσσαλονίκη. «Κυνήγησα τις αρρώστιες τόσα χρόνια. Τώρα, με εκδικούνται» συνηθίζει να λέει για τα προβλήματα υγείας, με το γνωστό του φλέγμα και χιούμορ. Στεφανιαία νόσος τριών αγγείων και λόγω «συναδελφικότητας» αντιμετωπίζεται από τον καθηγητή Παρχαρίδη με αγγειοπλαστική.
Όσο περνούν τα χρόνια, η αναπηρία τον καθηλώνει, το περίμενε άλλωστε, και δεν αργεί να εμφανίσει σημάδια γεροντικής άνοιας τα οποία γίνονται όλο και πιο έντονα. Παρά την ασθένεια του, ο ευγενικός του χαρακτήρας και λόγος, η πνευματικότητά του, οι ιατρικές του γνώσεις ξεδιπλώνονται έστω και στιγμιαία στις μικρές αναλαμπές, οι οποίες περνώντας ο χρόνος εξασθενούν.
Ο Κωνσταντίνος Τσιτσελίκης γεννήθηκε στην Κοζάνη το 1882 και ήταν ο μεγαλύτερος γιος του Λαζάρου Τσιτσελίκη. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στο περίφημο Γυμνάσιο Τσοτυλίου και κατόπιν γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία αποφοίτησε με «άριστα» το 1903. Οι Νομικές σπουδές του αρχικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μετέπειτα στην Κωνσταντινούπολη του εξασφάλισαν την άδεια να δικηγορεί και σε οθωμανικά δικαστήρια, ενώ στη συνέχεια ακολούθησε μετεκπαίδευση στη Γερμανία. Ο Τσιτσελίκης επιστρέφει και δικηγορεί στην Κοζάνη. Από το 1904 αρχικά ως μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Μορφωτικής Αδελφότητας «Πανδώρα», αργότερα του «Αναγνωστηρίου Κοζάνης» και το 1934 ως πρόεδρος της «Εταιρείας Επιστημονικών Ερευνών Δυτικής Μακεδονίας» έχει ενεργό και πρωταγωνιστικό ρόλο στα πολιτικά, πολιτιστικά και κοινωνικά δρώμενα της Κοζάνης ως νομικός, πολιτικός και λογοτέχνης.
Την εποχή του Μακεδονικού Αγώνα είναι μέλος της επιτροπής « Άμυνας» και έχει ενεργό ρόλο στην απελευθέρωση της πόλης . Λέγεται ότι συναντιέται στην Αθήνα με τον Παύλο Μελά και να τον πείθει να έρθει στη Μακεδονία για τον ένοπλο αγώνα, λέγοντας ότι υπάρχει η υποδομή και η προετοιμασία. Για τον εορτασμό του συντάγματος των Νεότουρκων συνοδεύει την « Πανδώρα» στο Μοναστήρι όπου για τα τεκταινόμενα εκεί παίρνουμε πληροφορίες από το περίφημο διήγημα του «Μπιριντζί νούμερο» (Το υπ’ αριθμόν ένα κομμάτι).
Το 1914 νυμφεύεται την Αγνούλα Κλείδου και αποκτούν τρία παιδιά: τον Κλείτο, τη Λένα και τη Ρέα. Η Αγάπη του για την Αγνή φαίνεται στην επικήδεια επιστολή που σώζεται στο αρχείο της ΚΔΒΚ.
Μετά την απελευθέρωση, ο Κ. Τσιτσελίκης στις πρώτες εκλογές της 31ης Μαΐου 1915 ήταν υποψήφιος με το συνδυασμό των Ανεξαρτήτων όπου δεν κατάφερε να εκλεγεί, ενώ στις επόμενες εκλογές το 1920 εκλέγεται βουλευτής Κοζάνης με την Ενωμένη Αντιπολίτευση.
Υπάρχουν αξιοσημείωτες νομικές μελέτες του Κ. Τσιτσελίκη, ενώ από το πεζογραφικό του έργο, είναι γνωστά οι «Μακεδονικές Εικόνες» 1924, το «Ένα ξερρίζωμα» 1926, η «Αγάπη στον Αλιάκμονα» 1937.
Σε ηλικία 56 χρονών τον Μάιο του 1938, κατά τη διάρκεια ταξιδιού στην Αθήνα για θέματα υγείας, παθαίνει καρδιακή προσβολή και πεθαίνει. Κηδεύεται στην πρωτεύουσα, με τον Κοζανίτη λογοτέχνη και γυμνασιάρχη Πειραιά Αθανάσιο Διάφα, να εκφωνεί τον επικήδειο λόγο.
Με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου αρ.342/ στη συνεδρία 14/1958, ο Δημήτριος Κοβεντάρος ανακηρύχτηκε Ευεργέτης της πόλης, ενώ είχε προηγηθεί η αγόρευση του αδερφού του Κωνσταντίνου σε Ευεργέτη της πόλης, με την απόφαση 278/1955. Αποφασίστηκε επίσης, με εισήγηση του Δημάρχου Β. Ματιάκη, και προτάθηκε από το Δημοτικό Συμβούλιο παμψηφεί να παρασημοφορηθούν από το Βασιλιά των Ελλήνων Α.Μ. Παύλο, για την αγορά των Μουσικών οργάνων του Σωματείου "Πανδώρα", για την κατασκευή του οικήματος στέγασης της "Πανδώρας" και των άλλων Φιλανθρωπικών σωματείων, και για τη δωρεά ποσού για την έναρξη κατασκευής της κολυμβητικής δεξαμενής. Πραγματικά η Α.Μ Βασιλεύς Παύλος ανταποκρίθηκε και παρασημοφόρησε τον Κωσταντίνο Κοβεντάρο μέσω του Μέγα Αυλάρχη, Δ. Λεβίδη, με το χρυσό σταυρό του Bασιλικού Τάγματος του Φοίνικος, τον Ιούλιο του 1959, σε ταξίδι τους στην Ελλάδα και πριν την επάνοδο τους στην Αμερική, σαν ένδειξη ελάχιστης τιμής για την προσφορά τους στην Κοζάνη.
Η απόδοση τιμής έδωσε εκ νέου έναυσμα για πρόσθετες δωρεές των αδερφών Κοβεντάρων προς τη γενέτειρα. Πριν την αναχώρησή τους για την Αμερική το 1959, ανακοίνωσαν και στη συνέχεια χρηματοδότησαν την επέκταση του δημαρχιακού μεγάρου, την προσθήκη πτέρυγας νότια, στο οπίσθιο μέρος του Δημαρχείου δίπλα στο ιερό του Αγίου Νικολάου, στο οποίο στεγάστηκε η Βιβλιοθήκη και το μουσείο, από το 1963 έως το 1985. Από 12 Μαΐου 1960 με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Κοζάνης αρ. 92/1960 τα χρήματα των δωρεών για την ανέγερση βιβλιοθήκης, Λαογραφικού Μουσείου και Δημαρχιακού Μεγάρου, διαχειρίζεται η " Επιτροπή "Κοβενταρείου Ιδρύματος" με συμμετοχή δύο Δημοτικών συμβούλων εν λευκώ. Η Βιβλιοθήκη προγενέστερα στεγαζόταν σε ακατάλληλο χώρο στο υπόγειο του Δημαρχείου από την κατασκευή του, το 1934.
Ως ένδειξη τιμής στους δωρητές από το 1963, η Δημοτική Βιβλιοθήκη πήρε το επίθετο "Κοβεντάρειος". Όπως αναφέρεται στην απόφαση του Δημοτικού συμβουλίου, με τις πράξεις τους αυτές ο Κωνσταντίνος και ο Δημήτριος Κοβεντάρος, συνέδεσαν το όνομά τους, με το όνομα της πόλης της Κοζάνης. Read less
Ο Μιχάλης Παπακωνσταντίνου γεννήθηκε στην Κοζάνη το 1919. Σπούδασε Νομικά στο Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια μεταπτυχιακές σπουδές στο Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο στα πανεπιστήμια του Μάντσεστερ, του Κέιμπριτζ και της Χαϊδελβέργης. Εργάστηκε ως δικηγόρος, αρχικά στην Θεσσαλονίκη και από το 1970 στην Αθήνα. Μιλούσε τρεις γλώσσες, αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά.
Εκλέχθηκε πρώτη φορά βουλευτής Κοζάνης το 1961 με την Ένωση Κέντρου, όπως και στις εκλογικές αναμετρήσεις του 1963 και το 1964. Στην κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου διατέλεσε υφυπουργός Εθνικής Αμύνης από τον Φεβρουάριο του 1964 μέχρι τον Ιούλιο του 1965.
Με την Μεταπολίτευση, διετέλεσε γενικός γραμματέας της ΕΔΗΚ το διάστημα 1976-77, ενώ από το 1978 προσχώρησε στην Νέα Δημοκρατία με την οποία εξελέγη βουλευτής Κοζάνης και Επικρατείας (1981-93). Συνεργάτης του Κ. Μητσοτάκη, διετέλεσε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας και υπουργός Βιομηχανίας, Έρευνας και Τεχνολογίας στην κυβέρνηση Τζαννετάκη το 1989. Διατέλεσε υπουργός Γεωργίας (Απρίλιος 1990 - Αύγουστος 1991), υπουργός Δικαιοσύνης (Αύγουστος 1991 - Αύγουστος του 1992) και υπουργός Εξωτερικών (Αύγουστος του 1992 - Οκτώβριος 1993), θέση από την οποία διαχειρίστη το Μακεδονικό ζήτημα και τα θέματα της Βαλκανικής χερσονήσου. Διαγράφτηκε από την Ν. Δημοκρατία τον Σεπτέμβριο του 1994, με απόφαση του προέδρου της Μ. Έβερτ.
Αρθρογραφούσε στον εθνικό τύπο, στον τοπικό τύπο της Κοζάνης, καθώς επίσης και σε έντυπα του εξωτερικού. Στο αρχείο του Γ. Μπουντιούκου σώζονται αρκετά άρθρα του στον τοπικό και εθνικό τύπο. Διετέλεσε συνεργάτης της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, του Ιδρύματος Μελετών της Χερσονήσου του Αίμου, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Κινήσεως, κ.α. Το 1995 βραβεύτηκε με το βραβείο Ιπεκτσί για την ελληνοτουρκική φιλία.
Ήταν παντρεμένος με την Τάσα Στέφου, με την οποία απέκτησαν δύο κόρες. Ο Μιχάλης Παπακωνσταντίνου απεβίωσε σε ηλικία 90 ετών το 2010.
Εργογραφία
Η ταραγμένη εξαετία (1961 - 1967)
Πολιτική συγκρότηση και Προεδρικές εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες (Φέξης 1968, Εστία 1992)
Σύντομη Ιστορία της Κοζάνης
Μία βορειοελληνική πόλη στην Τουρκοκρατία. (Ιστορία της Κοζάνης 1400-1912) (Εστία 1992)
Η αγροτική πολιτική (1992). Η Μακεδονία μετά τον Μακεδονικό Αγώνα (1992)
Η γιαγιά μου η Ρούσα (Εστία 1994, 1995)
Το ημερολόγιο ενός πολιτικού. Η εμπλοκή των Σκοπίων (εκδ. Εστία 1994, 1995)
Η πέτρινη πόλη (Εστία 1995)
Η ταραγμένη εξαετία 1961-1967 (2 τόμοι, 1997)
Το χρονικό της μεγάλης νύχτας (Εστία 1999)
Βαλκάνια: η άγνωστη γειτονιά μας (εκδ. Μελάνι 2002).