Γεννήθηκε στην Κοζάνη το 1841 από γονείς ευσεβείς, καταγόμενους από το Μικρόβαλτο. Χειροτονήθηκε διάκονος από τον Ευγένιο στον οποίο διακόνησε επί 6 έτη. Τό 1875 χειροτονήθηκε και τοποθετήθηκε Επίσκοπος Αρδαμερίου. Στη θέση αυτή υπηρέτησε επί 14 έτη.Τον Ιούλιο του 1889 προήχθηκε σε Μητροπολίτη Σερβίων και Κοζάνης, αλλά μετά από 3 έτη, την 1η Μαΐου 1892 μετατέθηκε στην επαρχία Δρυϊνουπόλεως. Τό 1894 επανήλθε στήν Κοζάνη.

Ο Δημήτριος Νταλίπης γεννήθηκε στο Γάβρο (Γκαμπρέσι) Κορεστίων Καστοριάς το 1872.
Καταγόταν από οικογένεια τσελιγκάδων, την οποία καταδίωκαν οι Τούρκοι.
Για το λόγο αυτό άλλαξαν το επώνυμο τους, που ήταν Κωνσταντινίδης ή Κωνσταντίνου, και έλαβαν το προσωνύμιο « Νταλίπης » από τον γνωστό επαναστάτη Στέφανο Νταλίπη, που συμμετείχε στην Επανάστασηςτου 1878.
Η οικογένεια ήρθε σε αντιπαράθεση με το βουλγαρικό κομιτάτο, το οποίο δρούσε στην Καστοριά από το 1900, έχοντας κύριο σκοπό την συστηματική εξόντωση του ελληνικού στοιχείου, ιδιαίτερα των ιερέων, δασκάλων και προκρίτων.
Ο Δημήτριος Νταλίπης πήρε μέρος το 1903 στην εξέγερση του Ίλιντεν. Στη συνέχεια όμως, αντιληφθείς τον πραγματικό σκοπό, διαχώρησε τη θέση του από την ΕΜΕΟ. Εντάχθηκε και έγινε υπαρχηγός στο σώμα του Χ. Κώττα και στη συνέχεια συμμετείχε στον αγώνα στο πλευρό του Παύλου Μελά, μέχρι και τον θάνατο του Μελά το 1904.
Μετά τη σύλληψη του Κώττα στις 19-06-1904 και τον θάνατο του Μελά ο Δ. Νταλίπης κατέβηκε στην Αθήνα. Επέστρεψε ως Καπετάνιος στις 17 Οκτωβρίου 1904, υπό τον Γεώργιο Κατεχάκη (Ρούβα).
Σε συνεργασία με τον Γεώργιον Τσόντο (Βάρδα) συμμετείχε στις συμπλοκές στις 25 Αυγούστου 1905 στην Πρέσπα και την 30ην Αυγούστου 1905 στο Γαύρο.
Με απόφαση του ανωτάτου Συμβουλίου του Ελληνικού Μακεδονικού Κομιτάτου το 1906, ο Δημήτριος Νταλίπης διορίσθηκε οπλαρχηγός στην περιφέρεια των Κορεστίων.
Στις 19 Νοεμβρίου 1906 οι Βούλγαροι έστησαν καρτέρι και σκοτώθηκε στη ράχη «Ασβού των Κορεστίων» στο δρόμο προς την Πρέσπα.
Η φωτογραφία στάλθηκε από τον γιό του στις 17-06-1937 στον εκλεκτό φίλο του Λάζαρο Βαφειάδη " εις ένδειξειν απείρου αγάπης και εκτιμήσεως

Γεννήθηκε στην Κρώμνη του Πόντου το 1886 και πέθανε το 1967 στη Θεσσαλονίκη. Δραστηριοποιείται επαγγελματικά στα βόρεια παράλια του Εύξεινου Πόντου και την Κωνσταντινούπολη. Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή έρχεται στη Θεσσαλονίκη το 1924 και ανοίγει το πρώτο του φωτογραφείο. Οι Φωτογραφίες του Γ. Λυκίδη αποτελούν ιστορικά ντοκουμέντα και πολύτιμες πηγές πληροφοριών.

Γεννήθηκε περί το 1860. Σύμφωνα με τον Π. Λιούφη, σπούδασε Ιατρική και αναγορεύτηκε διδάκτορας της Ιατρικής Σχολής του Εθνικού Πανεπιστημίου. Επανήλθε στην Κοζάνη εξασκώντας το επάγγελμα του ιατρού ενώ ταυτόχρονα δίδασκε στη σχολή μαθήματα φυσικών επιστημών για να βοηθήσει τη νεολαία της πατρίδας του. Από τους σπουδαιότερους παράγοντες της τοπικής κοινωνίας έλαβε μέρος σε όλα τα ζητήματα που αφορούσαν την εκπαιδευτική και μορφωτική ανάπτυξη της κοινότητας, ως αντιπρόσωπος της Κοινότητας , έφορος, μέλος κοινωφελών επιτροπών κ.α.. Προτίμησε τον άγαμο βίο υποστηρίζοντας τις αδελφές του, ενώ ήταν από τους πρώτους που έλαβαν μέρος στην εθνική δράση κατά τον Μακεδονικό αγώνα και κατά την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό, με αυτοθυσία δεχόμενος απειλές και με κίνδυνο της ζωής του. Έτσι, επάξια έλαβε την αγάπη, την εκτίμηση και τη δόξα από τους συμπολίτες του.