Γεννήθηκε περί το 1860. Σύμφωνα με τον Π. Λιούφη, σπούδασε Ιατρική και αναγορεύτηκε διδάκτορας της Ιατρικής Σχολής του Εθνικού Πανεπιστημίου. Επανήλθε στην Κοζάνη εξασκώντας το επάγγελμα του ιατρού ενώ ταυτόχρονα δίδασκε στη σχολή μαθήματα φυσικών επιστημών για να βοηθήσει τη νεολαία της πατρίδας του. Από τους σπουδαιότερους παράγοντες της τοπικής κοινωνίας έλαβε μέρος σε όλα τα ζητήματα που αφορούσαν την εκπαιδευτική και μορφωτική ανάπτυξη της κοινότητας, ως αντιπρόσωπος της Κοινότητας , έφορος, μέλος κοινωφελών επιτροπών κ.α.. Προτίμησε τον άγαμο βίο υποστηρίζοντας τις αδελφές του, ενώ ήταν από τους πρώτους που έλαβαν μέρος στην εθνική δράση κατά τον Μακεδονικό αγώνα και κατά την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό, με αυτοθυσία δεχόμενος απειλές και με κίνδυνο της ζωής του. Έτσι, επάξια έλαβε την αγάπη, την εκτίμηση και τη δόξα από τους συμπολίτες του.
Ο Δημήτριος Νταλίπης γεννήθηκε στο Γάβρο (Γκαμπρέσι) Κορεστίων Καστοριάς το 1872. Καταγόταν από οικογένεια τσελιγκάδων, την οποία καταδίωκαν οι Τούρκοι. Για το λόγο αυτό άλλαξαν το επώνυμο τους, που ήταν Κωνσταντινίδης ή Κωνσταντίνου, και έλαβαν το προσωνύμιο « Νταλίπης » από τον γνωστό επαναστάτη Στέφανο Νταλίπη, που συμμετείχε στην Επανάστασηςτου 1878. Η οικογένεια ήρθε σε αντιπαράθεση με το βουλγαρικό κομιτάτο, το οποίο δρούσε στην Καστοριά από το 1900, έχοντας κύριο σκοπό την συστηματική εξόντωση του ελληνικού στοιχείου, ιδιαίτερα των ιερέων, δασκάλων και προκρίτων. Ο Δημήτριος Νταλίπης πήρε μέρος το 1903 στην εξέγερση του Ίλιντεν. Στη συνέχεια όμως, αντιληφθείς τον πραγματικό σκοπό, διαχώρησε τη θέση του από την ΕΜΕΟ. Εντάχθηκε και έγινε υπαρχηγός στο σώμα του Χ. Κώττα και στη συνέχεια συμμετείχε στον αγώνα στο πλευρό του Παύλου Μελά, μέχρι και τον θάνατο του Μελά το 1904. Μετά τη σύλληψη του Κώττα στις 19-06-1904 και τον θάνατο του Μελά ο Δ. Νταλίπης κατέβηκε στην Αθήνα. Επέστρεψε ως Καπετάνιος στις 17 Οκτωβρίου 1904, υπό τον Γεώργιο Κατεχάκη (Ρούβα). Σε συνεργασία με τον Γεώργιον Τσόντο (Βάρδα) συμμετείχε στις συμπλοκές στις 25 Αυγούστου 1905 στην Πρέσπα και την 30ην Αυγούστου 1905 στο Γαύρο. Με απόφαση του ανωτάτου Συμβουλίου του Ελληνικού Μακεδονικού Κομιτάτου το 1906, ο Δημήτριος Νταλίπης διορίσθηκε οπλαρχηγός στην περιφέρεια των Κορεστίων. Στις 19 Νοεμβρίου 1906 οι Βούλγαροι έστησαν καρτέρι και σκοτώθηκε στη ράχη «Ασβού των Κορεστίων» στο δρόμο προς την Πρέσπα. Η φωτογραφία στάλθηκε από τον γιό του στις 17-06-1937 στον εκλεκτό φίλο του Λάζαρο Βαφειάδη " εις ένδειξειν απείρου αγάπης και εκτιμήσεως
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κυρός Διόδωρος. (1880-1944). (Εκκλησία της Ελλάδος-Νέες Χώρες). Ο κατά κόσμον Δημήτριος Καράτζης γεννήθηκε στην Τρίγλια της Βιθυνίας (στη Μητρόπολη Προύσης) το 1880.
Ο Γιάννης Δόδουρας γεννήθηκε το 1917 στην Κοζάνη και ήταν ένας όχι τόσο γνωστός στο κοινό μουσικός, συνθέτης, δημιουργός. Παρά την εποχή του μεσοπολέμου όπου έζησε δεν άργησε να ξετυλίξει το μουσικό του ταλέντο το οποίο ήταν επηρεασμένο από την ευρωπαϊκή έντεχνη μουσική. Το 1938 μαθαίνει κλαρίνο στην ΠΑΝΔΩΡΑ και μαζί με τους Τάσο Χρυσοχόο, Νίκο Λιούφη κ Αλ. Ιωαννίδη δημιουργούν ένα κουαρτέτο. Ένα από τα προοδευτικά έργα του είναι η "ευχή της μάνας" το 1941. Την ίδια χρονιά αναλαμβάνει τη διεύθυνση της χορωδίας "ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ". ΤΟ 1942 παραδίδει τη διεύθυνση στο Νίκο Λιούφη και γράφεται στη φιλοσοφική σχολή Θεσσαλονίκης. Καταλήγει το 1947 από φυματίωση. Το έργο του που έχει διασωθεί περιλαμβάνει εκκλησιαστικά έργα για χορωδία , τη "δυτικομακεδονική ραψωδία" και την "ευχή της μάνας" και ένα έργο για κουαρτέτο εγχόρδων. Ο μόνος κατάλογος με τα έργα του που έχει σωθεί είναι του Τάσου Χρυσοχόου στα ΕΛΙΜΕΙΑΚΑ κι αυτός ελλιπής. Έχουν γίνει πολλά αφιερώματα στη μνήμη του.
