Ο Δημήτριος Νταλίπης γεννήθηκε στο Γάβρο (Γκαμπρέσι) Κορεστίων Καστοριάς το 1872.
Καταγόταν από οικογένεια τσελιγκάδων, την οποία καταδίωκαν οι Τούρκοι.
Για το λόγο αυτό άλλαξαν το επώνυμο τους, που ήταν Κωνσταντινίδης ή Κωνσταντίνου, και έλαβαν το προσωνύμιο « Νταλίπης » από τον γνωστό επαναστάτη Στέφανο Νταλίπη, που συμμετείχε στην Επανάστασηςτου 1878.
Η οικογένεια ήρθε σε αντιπαράθεση με το βουλγαρικό κομιτάτο, το οποίο δρούσε στην Καστοριά από το 1900, έχοντας κύριο σκοπό την συστηματική εξόντωση του ελληνικού στοιχείου, ιδιαίτερα των ιερέων, δασκάλων και προκρίτων.
Ο Δημήτριος Νταλίπης πήρε μέρος το 1903 στην εξέγερση του Ίλιντεν. Στη συνέχεια όμως, αντιληφθείς τον πραγματικό σκοπό, διαχώρησε τη θέση του από την ΕΜΕΟ. Εντάχθηκε και έγινε υπαρχηγός στο σώμα του Χ. Κώττα και στη συνέχεια συμμετείχε στον αγώνα στο πλευρό του Παύλου Μελά, μέχρι και τον θάνατο του Μελά το 1904.
Μετά τη σύλληψη του Κώττα στις 19-06-1904 και τον θάνατο του Μελά ο Δ. Νταλίπης κατέβηκε στην Αθήνα. Επέστρεψε ως Καπετάνιος στις 17 Οκτωβρίου 1904, υπό τον Γεώργιο Κατεχάκη (Ρούβα).
Σε συνεργασία με τον Γεώργιον Τσόντο (Βάρδα) συμμετείχε στις συμπλοκές στις 25 Αυγούστου 1905 στην Πρέσπα και την 30ην Αυγούστου 1905 στο Γαύρο.
Με απόφαση του ανωτάτου Συμβουλίου του Ελληνικού Μακεδονικού Κομιτάτου το 1906, ο Δημήτριος Νταλίπης διορίσθηκε οπλαρχηγός στην περιφέρεια των Κορεστίων.
Στις 19 Νοεμβρίου 1906 οι Βούλγαροι έστησαν καρτέρι και σκοτώθηκε στη ράχη «Ασβού των Κορεστίων» στο δρόμο προς την Πρέσπα.
Η φωτογραφία στάλθηκε από τον γιό του στις 17-06-1937 στον εκλεκτό φίλο του Λάζαρο Βαφειάδη " εις ένδειξειν απείρου αγάπης και εκτιμήσεως

Ο Νικόλαος Π. Δελιαλής γεννήθηκε στην Κοζάνη το 1895. Παρακολουθεί λίγες τάξεις του Δημοτικού και σε ηλικία 14 χρονών προσχωρεί στη δούλεψη του Μητροπολίτη Σερβίων και Κοζάνης Φωτίου. Στρατεύεται το 1916 και στη συνέχεια παίρνει μέρος στην Μικρασιατική εκστρατεία, όπου αιχμαλωτίζεται. Επιστρέφει στην ιδιαίτερη πατρίδα το 1923, ύστερα από συνολικά επτά έτη απουσίας. Το 1929 διορίζεται από το Δήμο Κοζάνης στη θέση του εφόρου της Δημοτικής Βιβλιοθήκης, όπου παραμένει μέχρι το 1959, ενώ από τις 23 Οκτωβρίου 1947 διευθύνει και το νεοϊδρυθέν Μόνιμο Τοπικό Ιστορικό Αρχείο Κοζάνης. Από το 1930 έρχεται σε επαφή με Ακαδημαϊκούς δασκάλους, όπως ο καθηγητής της Φιλοσοφικής ΑΠΘ, Αντ. Σιγάλας όπου γίνεται προσπάθεια απογραφής και οργάνωσης της Βιβλιοθήκης με σύγχρονες επιστημονικές μεθόδους. Όπως προκύπτει από την αλληλογραφία του έρχεται σε επαφή και συνεργάζεται με την Εθνική Βιβλιοθήκη και άλλους σχετικούς επιστημονικούς φορείς και ιδιώτες, στην Ελλάδα αλλά και απόδημους Κοζανίτες. Στην προσπάθεια διαφύλαξης και οργάνωσης παραχωρείται το αρχείο της Επισκοπής, καθώς και το αρχείο του συμβολαιογραφείου Πράσου. Στην γερμανική κατοχή, χάρη στην απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Κοζάνης, ο ίδιος και οι συνεργάτες του, μεταφέρουν με κίνδυνο ζωής τις ιστορικές συλλογές της βιβλιοθήκης, από το κέντρο της πόλης στο υπόγειο ενός μικρού παρεκκλησιού, του Αγίου Λαζάρου, στον Ι. Ν. Αγίου Δημητρίου Κοζάνης όπου και διασώζονται από τη διάρρηξη της βιβλιοθήκης στις 28- 30 Ιουνίου 1941 και τις λεηλασίες των κατακτητών. Για την δράση του και την τεράστια πνευματική προσφορά, που περιλαμβάνει και τη συγγραφή μεγάλου αριθμού εντύπων, μεταξύ αυτών και του δίτομου καταλόγου της βιβλιοθήκης, τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών με Δημόσιο Έπαινο. Ο Δήμος Κοζάνης επίσης του απένειμε το 1971 το Χρυσό Μετάλλιο της Πόλης. Πέθανε στην Κοζάνη στις 23 Ιουλίου του 1979 αφήνοντας ολόκληρη την περιουσία του στη γενέτειρα πόλη.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κυρός Διόδωρος. (1880-1944). (Εκκλησία της Ελλάδος-Νέες Χώρες). Ο κατά κόσμον Δημήτριος Καράτζης γεννήθηκε στην Τρίγλια της Βιθυνίας (στη Μητρόπολη Προύσης) το 1880.