(φ. 3r-188v) «Τέχνη ῥητορική». – Ἔκδ. Βενετία 1759. Γιὰ ἄλλα χειρόγραφα τοῦ ἔργου βλ. Μπόμπου-Σταμάτη, σ. 372 (βλ. Βιβλ.)· γιὰ τὸ ἔργο βλ. στὸ ἴδιο, σ. 199-202.
(φ. 3r-106r) «Βιβλίον Αον. Περὶ τῆς φύσεως τῆς ῥητορικῆς» (κεφ. α΄-κζ΄). Ἀρχ. Κεφ. αον. Τί εἶναι ῥητορική, πόθεν ὠνομάσθη, κατὰ τί ὁμοιάζει καὶ διαφέρει ἀπὸ τὴν διαλεκτικήν.
(φ. 106r-144r) «Βιβλίον Βον. Μέρος Βον τῆς ῥητορικῆς. Περὶ διαθέσεως καὶ τί εἶναι ἡ διάθεσις» (κεφ. α΄-γ΄). Ἀρχ. Ἡ διάθεσις εἶναι τῶν εὑρεθέντων πραγμάτων διάταξις.
(φ. 144r-159v) «Βιβλίον Γον. Περὶ τῆς μερικῆς εὑρέσεως, καὶ διαθέσεως, ἤγουν περὶ τῶν παηγυρικῶν λόγων καὶ ἑταίρων (sic) τοῦ δημηγορικοῦ γένους» (κεφ. α΄-η΄). Ἀρχ. Εἰς τὰ πρῶτα δύο βιβλία, ἐξηγήσαμεν τὴν εὕρεσιν, καὶ διάθεσιν κοινῶς.
(φ. 160r-188v) «Βιβλίον Δον. Μέρος Γον τῆς ῥητορικῆς. Περὶ ἑρμηνείας καὶ τί εἶναι» (κεφ. α΄-θ΄). Ἀρχ. Τὸ τρίτον μέρος τῆς ῥητορικῆς λέγεται ἑρμηνεία, διατί μὲ τούτην ὁ ῥήτωρ ἑρμηνεύει.
Τὸ αὐτὸ κείμενο πιθανότατα καὶ στὸν κώδ. ΜΠΤ 419· ΙΒ, τ. 4, σ. 403 (ἴδια Ἀρχ.).

. (φ. 1r-12v) Γνῶμαι μονόστιχοι κατὰ στοιχεῖον. – Τίτλος (φ. 1r) «ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΛΩΡΑ. ΕΙΣ ΑΓΑΘΟΥΣ ΑΝΔΡΑΣ». Ἀρχ. Πάντως βέβαια, ὁ ἄνθρωπος ὁ καλὸς ἀγαθὸς ἐνάρετος δίκαιος. – Πρόκειται γιὰ μετάφραση σὲ ἁπλὴ γλώσσα μονoστίχων ποὺ ἀποδίδονται ἐσφαλμένα στὸν Μανουὴλ Χρυσολωρά, καὶ ἐκδίδονται στὸ Γνωμολογικὸν περιέχον τὰ κατὰ ἀλφάβητον γνωμικὰ μονόστιχα Χρυσολωρᾶ, ἔργο ποὺ γνώρισε πολλὲς ἐκδόσεις: Βενετία 1746, 1755, 1760, 1766, 1769, 1775, 1777, 1778 (2), 1793 (ΘΠ, ἀρ. 2500-2508), καὶ Βενετία 1801, 1802, 1807, 1810, 1815, 1817, 1819, 1830 (2), 1832, 1843 (Ἠλιού Α΄, ἀρ. 1801.8, 1802.8, 1807.11, 1810.7, 1815.31, 1817.28 1819.24, 1830.32, 1830.34, 1832.27, 1843.33). Στὸν κώδ. ΔΒΚ 16 παρατίθεται μόνον ἡ μετάφραση (χωρὶς τὸ πρωτότυπο) ἀπὸ τὰ μονόστιχα (Α-Ε): Εἰς ἀγαθοὺς ἄνδρας, Εἰς Ἀλήθειαν, Εἰς Ἁμαρτίαν, Εἰς Ἀνάγκην, Εἰς Ἀρετήν, Εἰς Ἀχαριστίαν, Εἰς Βασιλέα, Εἰς Βίον, Εἰς Βοήθειαν, Εἰς Βουλήν, Εἰς Γάμον, Εἰς Γέλωτα, Εἰς Γῆρας, Εἰς Γονεῖς, Εἰς Γυναῖκα, Εἰς Δῆμον, Εἰς Δίκαιον, Εἰς Δόξαν, Εἰς Δούλους, Εἰς Δυστυχίαν, Εἰς Ἐγκράτειαν. Ἡ νεοελληνικὴ ἀπόδοση (ἁπλὴ γλώσσα) ἀκολουθεῖ τὴ μέθοδο τῆς κατὰ σύνταξιν ψυχαγωγικῆς ἑρμηνείας, βάσει τῆς ὁποίας παρατίθεται (συντάσσονται) σὲ συνεχὲς κείμενο συνώνυμες λέξεις γιὰ κάθε ὅρο τοῦ πρωτοτύπου. Μετὰ τὸ πέρας τοῦ κειμένου (φ. 12v):
Ὥσπερ ξένοι χαίρουσι ἰδεῖν Πατρίδα.
Καὶ οἱ θαλαττεύοντες, ἰδεῖν, Λιμένα.
Καὶ οἱ πραγματεύοντες ἰδεῖν τὸ Κέρδος.
Οὕτω καὶ οἱ γράφοντες ἰδεῖν τὸ Τέλος.
Πανομοιότυπο τίτλο ἐμφανίζει ὁ κώδ. Κιέβου 113.Φ.310, φ. 80r-94v, ἔτ. 1735 «Γνῶμαι μονόστιχοι κατὰ στοιχεῖον ἐκ διαφόρων ποιητῶν συντεθεῖσαι παρὰ Μανουὴλ τοῦ Χρυσολωρᾶ»· E. Černukhin, Грецькi рукописи у зiбраннях Киева. Каталог, Κίεβο – Οὐάσιγκτον 2000, σ. 120-122, ἀρ. 82 (http://pina kes.irht.cnrs.fr/notices/cote/37408/). Τὰ ἴδια ἢ παρόμοια μονόστιχα ἐμφανίζονται ἐπίσης σὲ ἀρκετὰ χειρόγραφα ὑπὸ τὸν τίτλο: Γνῶμαι μονόστιχοι κατὰ στοιχεῖον ἐκ διαφόρων ποιητῶν (καὶ σοφῶν). Πβ. (ἐνδεικτικά): κώδ. Κολυβᾶ 66 (ΝΕ 13 [1916] 128)· κώδ. Δοχειαρίου 124 (Λάμπρος, Κατάλογος Ἁγίου Ὄρους, τ. Α΄, σ. 252)· κώδ. ΜΠΤ 767 καὶ 805 (ΙΒ, τ. 5, σ. 259 καὶ 295)· κώδ. Ἁγ. Τριάδος Μετεώρων 31, 4r-17v (Σοφιανός, Τὰ χειρόγραφα τῆς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος, τ. Δ1΄, σ. 414).
2. (φ. 14r-36r) «ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΤΟΥ ΑΙΣΩΠΟΥ ΜΥΘΩΝ. ΑΛΙΕΙΣ». Ἀρχ. Κάποιοι σαγηνευταὶ ἁλιευταὶ ἰχθυοβόλοι ψαράδες. Μετάφραση στὴν ἁπλὴ γλώσσα, χωρὶς τὸ πρωτότυπο κείμενο, τῶν Μύθων τοῦ Αἰσώπου (κατ’ ἀλφαβητικὴ σειρά καὶ κατ’ ἐπιλογήν): Ἁλιεῖς καὶ θύννος, Ἀνὴρ φέναξ, Βάτραχοι ἐν λίμνῃ, Γέρων καὶ θάνατος, Γραῦς καὶ ἰατρός, Γεωργὸς καὶ παῖδες αὐτοῦ, Γεωργὸς καὶ κύνες, Κυνόδηκτος, Νεανίσκοι καὶ μάγειρος, Ἐχθροὶ δύο, Αἴλουρος καὶ μύες, Ἀλώπηξ καὶ πίθηκος βασιλεὺς αἱρεθείς, Θύννος καὶ Δελφίς, Ἰατρὸς καὶ νοσῶν, Ἰξευτὴς καὶ ἀσπίς, Κάστωρ, Κύων καὶ μάγειρος, Κύων κοιμώμενος καὶ λύκος, Κύων καὶ ἀλεκτρυὼν καὶ ἀλώπηξ, Λέων καὶ βάτραχος, Λέων καὶ ὄνος καὶ ἀλώπηξ, Λέων καὶ ἄρκτος καὶ ἀλώπηξ, Μάντις, Μύρμηξ καὶ περιστερά, Νυκτερὶς καὶ βάτος καὶ αἴθυια, Νοσῶν καὶ Ἰατρός, Ξυλευόμενος καὶ Ἑρμῆς, Ὄνος καὶ κηπουρός. – Ἔκδοση τῶν Μύθων τοῦ Αἰσώπου: Émile Chambry, Aesopi fabulae, 2 τ., ἐκδ. Les Belles Lettres, Παρίσι 1925-1926. Οἱ τίτλοι στὸ χειρόγραφο ἐνίοτε ἀνεπαίσθητα παραλλαγμένοι. Τῆς ἀπόδοσης σὲ ἁπλὴ γλώσσα ἀκολουθεῖ «Ἐπιμύθιον» ἐν εἴδει ἠθικοῦ διδάγματος ἀπὸ ἕκαστο μύθο. Ἡ νεοελληνικὴ ἀπόδοση ἀκολουθεῖ τὴ μέθοδο τῆς κατὰ σύνταξιν ψυχαγωγικῆς ἑρμηνείας (βλ. προηγούμενο κείμενο).

(σ. 4-72) Παραδείγματα προβλημάτων ἀριθμητικῆς μὲ ἀριθμητικὲς πράξεις, σχετικὲς μὲ τὸ ἐμπόριο.
Ἔνθετο λυτὸ τεμάχιο στὸ χειρόγραφο (156117 χιλ.): (recto) τὴν εὐγένειάν της ὡς εἰκὸς προσκυνῶ. Ἐγὼ μὲ ἔκαμε συγκατάβασιν κατά [3 δυασανάγνωστες γερμανικὲς λέξεις]· στὸ verso ἀριθμητικὲς πράξεις.

Α (σ. 1-92) Ἰσοκράτους, Εἰς Εὐαγόραν, μὲ διάστιχη ἑρμηνεία (γλῶσσες).
Β (σ. 1-93) Τοῦ αὐτοῦ, Εἰς Εὐαγόραν Ἐγκώμιον, σὲ μετάφραση.
Γ. (σ. 1-73) Ἰσοκράτους, Λόγος πλαταϊκός, μὲ διάστιχη ἑρμηνεία (γλῶσσες).
Δ (σ. 1-77) Ἰσοκράτους, Πρὸς Δημόνικον παραίνεσις.
Ε (σ 1-58) Ἐξήγησις τοῦ Ἰσοκράτους Λόγου Πρὸς Δημόνικον παραίνεσις.

1. (φ. 7r-20v) ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΨΑΛΙΔΑΣ, «Πραγματεία περὶ τῶν ἑλληνικῶν συγγραφέων ὑπὸ Ἀθανασίου Πέτρου Ψαλίδα τοῦ ἐξ Ἰωαννίνων. 1797: νοεμβρ[ίου] 25» (σὲ ἁπλὴ γλώσσα). Ἀρχ. Οἱ τῶν Ἑλλήνων συγγραφεῖς ἠμποροῦν ὡσὰν τὰ μέταλλα κατὰ τὴν ποιότητα νὰ θεωρηθοῦν. – Ἀνέκδοτο.
2. (21r-111r) «Μέρος τρίτον. Περὶ συντάξεως», § 1-454 (σὲ ἁπλὴ γλώσσα). Ἀρχ. Ἀφ’ οὗ λοιπὸν εἴπαμεν εἰς τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον μέρος περὶ ἐτοιμολογίας (!) καὶ ὀρθογραφίας τῶν ὀκτὼ μερῶν τοῦ λόγου. Μετὰ τὸ πέρας τοῦ κειμένου: Τέλος τοῦ περὶ συντάξεως συντακτικοῦ τρίτου μέρους τῆς γραμματικῆς.
3. (112r-169v) «Ξενοφῶντος Κύρου ἀνάβασις. Ἱστοριῶν Βιβλίο α΄ κεφ. α΄» (σὲ ἁπλὴ γλώσσα). Ἀρχ. Δύω υἱοὶ ἦτον τοῦ Δαρείου τοῦ βασιλέως τῶν Περσῶν ὁποῦ ἐπωνομάζετο νόθος καὶ τῆς βασιλίσσης, συζύγου τε Παρυσάτιδος.
Στὸ φ. 1r σημείωμα περὶ τῶν περιεχομένων (ἄνω ἀριστερά): ὅσα ἐμπεριέχονται ταύτῃ τῇ βίβλῳ. | Ἐξήγησις εἰς τὸ τέταρτον τοῦ Γαζῆ | Ξενοφῶντος περὶ ἀναβάσεως Κύρου.

Εὐαγγελικὲς περικοπὲς ἀπὸ τὴν Κυριακὴ τοῦ Πάσχα μέχρι καὶ τὴ Μ. Ἑβδομάδα Τίτλος «Ἐυαγγέλιον σὺν θ(ε)ῷ τὸ τὸν (!) καθημερὶνο(ν) τοῦ ὅλου χρόνου».– (φ. 1r-34r) Ἰω. – (φ. 35r-66r) «Τῆ β´ μετ(ὰ) τὴν Ν Ἐυαγγέλι(α) τoῦ ὕφου(ς) κατ(ὰ) ματθ(αῖον)». – (φ. 67r-89v) «Εὐαγγέλια κατὰ Μάρκον» (χρυσογραφία) Μάρκ. Χάσμα μετὰ τὸ φ. 84v τὸ κείμενο φθάνει μέχρι τὸ Μάρκ. η´ 25 ἐπέθηκε τὰς χεῖρας ἐπὶ [τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ. – (φ. 85r) ἀκέφ. ἀπὸ Ματθ. κα´ 25 τὸ βάπτισ]μα Ἰωάννου πόθεν ἦν – (φ. 90r) «Τῆ Β τοῦ Νέου ἔτους ἀρχ(ὴ) τῆς ἣνδίκτου (!)» (χρυσογραφία) – (φ. 90r-166v) Λουκ. Χάσμα μετὰ τὸ φ. 120v, τὸ κείμενο φθάνει ἕως τὸ Σάβ. τῆς η´ ἑβδομάδος, καὶ σπαράσσει αὐτὸν μετὰ ἀφροῦ καὶ μό[γις (Λουκ. θ΄ 39) – φ. 121r Κυρ. η´ κολ. ἐξελθὼν,] ἐκβαλὼν δύο δηνάρια (Λουκ. ι´ 35). – (φ. 167r-203v) Σάββ. α΄ νηστειῶν μέχρι Μ. Σάββ. (Ἑσπερινὸς) Χάσμα μετὰ τὸ φ. 189v, τὸ κείμενο φθάνει ἕως τὸ Ἰωάν. ιβ´ 35 (Μ. Τετάρτης εἰς τὸν Ὄρθρον) καὶ ὁ περιπατῶν ἐν τῇ σκοτίᾳ οὐκ οἶ[δεν ποῦ ὑπάγει. – φ. 190r Μ. Πέμπτης εἰς τὸν Ὄρθρον, Λουκ. κβ΄ 1 39, ἄτιτλο, ἀλλὰ παραδίδεται ὡς κατὰ Ματθαῖον (Gregory, I, 344-363).

Ἡ χρονολόγηση τοῦ κώδικα βάσει σημ. στὸ 23r (στὸν τίτλο): ͵αψνα΄ μαΐου κη΄· (καὶ παραπλησίως ἐσφαλμένα): 1651 ( 22.
1. (φ. 1r-104αv) «Παράφρασις εἰς τὴν Ἰλιάδα τοῦ Ὁμήρου παρὰ Νεοφύτου 'Ιεροδιακόνου» (σὲ ἁπλὴ γλώσσα). Ἀρχ. Φράσον μοι, ὦ μοσηγέτις θεά, τὴν τοῦ Ἀχιλλέως ὀλεθρίαν ὀργήν. Τέλ. μέσα εἰς τοὺς κονιορτοὺς ἕνα κοντὰ εἰς τὸν ἄλλον. – (φ. 1r, 52r-53v, 2r-11v) Α. – (φ. 11v-20v) – Β. – (φ. 23r-44r), Α. – (φ. 44v-62v) Β. – (φ. 62v-73r) Νηῶν κατάλογος. – (φ. 73v-87v) Γ. – (φ. 88r-104αv) Δ.
2. (φ. 107r-v) «Μεταφυσική, Εἰσηγήσεις τῆς μεταφυσικῆς, μέρος αον Προλεγόμενα. Περὶ τῆς μεταφυσικῆς φύσεώς τε καὶ τῆς ἰδιότητος. Ἀρχ. § 1. Εἰ καί τινες εἰσιν, οἵπερ [διαγρ. μὴ δεῖν] παραδίδοσθαι δεῖν ἀποφάσκουσι τὴν μεταφυσικήν. Τέλ. (κολ.) τὸ τὰς τῶν πραγμάτων κοινὰς καὶ γε[νικω-.
Στὸ φ. 108r διαχωρισμὸς θεῶν τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων:
Θεοί. Ἐπουράνιοι Ὀλύμπιοι· 1. Ζεύς, 2. Ἀπόλλων, 3. Ἄρης, 4. Ἑρμῆς, 5. Κρόνος, 6. Ἄρτεμις, 7. Ἥρα. Ἐπιχθόνιοι, ἐπίγειοι· 1. Δήμητρα, 2. Πᾶν, 3. Π<ρ>ίαπος, 4. Βάκχος, 5. Ἥφαιστος, 6. καὶ Ἀσκληπιός, 7. Ποσειδῶν. Χθόνιοι, ὑποχθόνιοι, καταχθόνιοι· 1. Πλούτων.

1. (φ. 1r-31r) Κορνηλίου Νέπωτος, Βίοι τῶν ἐξόχων αὐτοκρατόρων ἡγεμόνων Τίτλος (φ. 1r) «Ἐξηγήσεις τοῦ Κορνηλίου»– (φ. 1r-v) Προοίμιον (Το)ῦ Κορνηλίου τοῦ Νεπώτου βίοι τῶν ἐξόχων αὐτοκρατόρων, ἡγεμόνων, στρατηγῶν, Ὑπόθεσις τοῦ προοιμίου, περιέχει πῶς δὲν φαίνονται τὰ ἴδια πράγματα εἰς <ὅ>λους τίμια καὶ αἰσχρά· καὶ οὐδένα βλάπτει αὐτο, ἐὰν εἰς τοὺς ἕλληνας εἰ ἐπαινετέα ἄγονται, ἤγουν ἐπαινοῦνται, ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα εἰς τοὺς Ῥωμαίους φαίνονται ἀπρεπῆ·καὶ ταπεινὰ ποταπά – (φ. 1v-9r) Μιλτιάδης – (φ. 9r-12v) Θεμιστοκλῆς – (φ. 12v-13v) Ἀριστείδης – (φ. 14r-16r) Παυσανίας – (φ. 16r-17v) <Κίμων> – (φ. 17v-19v) Λύσανδρος – (φ. 19v-26r) 7. Ἀλκιβιάδης – (φ. 26v-28v) Θρασύβουλος – (φ. 28v-31r) Κόνων – (φ. 31r) Δίων (μόνο ὁ τίτλος, χωρὶς κείμενο).
2. (φ. 33r-40v) Ἐξήγησις (χ1) τῆς Xρηστομαθίας:- (χ2):~ τοῦ διδασκάλου ὡραίου | ρωμαίου; Πέτρου Μιλλέρου τοῦ γυμνασίου τοῦ ἐν ἀλεύσις σχολάρχου χρηστομάθεια λατινικὴ εἰς τὸ εὐρυθμίζον τόσον τὸν νοῦν, ὅσον καὶ τὴν ψυχὴν τῆς παιδικῆς ἡλικίας προσηρμοσμένη, ἔκδοσις βα πλέον διορθωμένη καὶ αὐξημένη, σὺν τῇ προνομίᾳ ἀδείᾳ τοῦ βασιλέως τῆς πολονίας, καὶ ἡγεμόνος τῆς Σαξονίας· εἰς τὸ ἐλμστάδιον παρὰ χριστοφόρῳ φρειδερίκῳ βεϋνάνδορι· 1760. (στὴ δεξιὰ ὤα) Ἀρχ. Ἀνδράσι τοῖς λίαν σεβασμίοις … Ἰωάννης Πέτρος Μήλλερ [= Johannes Müller von Königsberg, Ἰωάννης Μύλλερ ὁ ἐπικαλούμενος Ρηγιομοντάνος].
3. (φ. 33r-40v) Ἀρχ. Κεφάλαιον ἐπιτομὴ τῆς εὐσεβείας τῆς χρ(ιστ)ιανῆς. Τέλ. (40v) καὶ εἰς τὴν οἰκίαν ἑκάτερος ἐπῆλθε χαρούμενος.
4. (φ. 40v-41v) Τίτλος (φ. 40v) «Διαλέξεις παιδικαὶ Ἰωάννης-Μιχαήλ». Ἀρχ. Ἰω: Μήπως ἔχεις τὰ κονδύλι μου καὶ τὸ καλαμάρι μου. Τέλ. τὰ ἑκτιμόρια – (φ. 41v-42r) Γουιλιέλμος·Μαγδαληνή – (φ. 42r-v) Γουιλιέλμος, Μαγδαληνή, πατήρ. – (φ. 42v-43r) 4. Πέτρος, Ἱερώνυμος – (φ. 43r-v) 5. Μαρτῖνος, Σουσάνα – (φ. 43v-44r) Μαρτῖνος, πατὴρ 6. – (φ. 44r-v) 7. μάμη, Νικόλαος, Μαγδαληνή. – (φ. 45r-v) 8. Θωμᾶς, μαρτῖνος, μέλκιορ – (φ. 45v-46r) – Λουδουβίκος, μάρκος πατὴρ – (φ. 46v) 10. Σαμουὴλ Τοβίας – (φ. 46v-47r) 11. Μάρκος, Λουδοβίκος, Κάρολος, Ἰάκωβος – (φ. 47r) 12. Κρυψίνους, βάλδεμάρκος, βουνεβάλδους – (φ. 47r-v) 13. Λουδοβίκος εὐρίκος φρυδερίκος(!) – (φ. 47v-48v) ιδ. Βερναρδος μάρκος μήτηρ.
5. (φ. 49r-50r) Τίτλος (φ. 49r) «Προσθῆκαι τῆς νέας ἐκδόσεως ἐκλεκταὶ τῆς σχολῆς τῆς παλαιᾶς νετάτης, περὶ τῆς φυλακτέας ὑγείας παραγγέλματα ῥοβέρτῳ τῶ βασιλεῖ τῆς ἀγκλίας (!) ἀφιερωμένα». Ἀρχ. Τῶν ἄγγλων βασιλεῖ ἀναγράφει ἡ σχολή. Τέλ. ἑαυτοῦ παιδὸς οὕτως ἐπιτιμητικὸς καὶ παιδευτὴς τῶν κατωτέρων.

(φ. 2r-189v) Χωρὶς τίτλο. Ἡ ἀρχὴ τοῦ Νομοκάνονα στὸ φ. 16r: «Κεφ. αον. Περὶ κριτοῦ, ἤτοι ἀρχιερέως, τοῦ εἶναι εἰς πάντας συμπαθῆ (!) καὶ νὰ μὴν πιστεύῃ λόγους ἀνεξετάστως». Ἀρχ. Πρέπει ὅτι ὁ κριτής, τοὐτέστιν ὁ ἀρχιερεύς, νὰ μιμεῖται τὸν δίκαιον κριτήν, καὶ μέγαν Ἀρχιερέα, τὸν κ(ύριο)ν ἡμῶν Ἰησοῦν Χ(ριστό)ν. – Ἔκδ. Δ. Γκίνης – Ν. Πανταζόπουλος, Νομοκάνων Μανουὴλ νοταρίου τοῦ Μαλαξοῦ τοῦ ἐκ Ναυπλίου τῆς Πελοποννήσου μετενεχθεὶς εἰς λέξην [!] ἁπλῆν διὰ τὴν τῶν πολλῶν ὀφέλειαν, [Νόμος, Επιστ. Επετ. Σχ. ΝΟΕ 1 (198 )], Θεσσαλονίκη 1985.
(φ. 2r-15v) «ΠΙΝΑΞ ΤΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΝΤΟΣ ΝΟΜΙΜΟΥ». Στὸν Πίνακα περιεχομένων (15v) στὸ κεφ. υκα΄ ἀναγράφεται: Ὁμιλία ῥηθεῖσα ὑπὸ γενναδίου τοῦ σχολαρίου πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως περὶ τῆς ὀρθῆς πίστεως τῶν χριστιανῶν, πρὸς τοὺς Ἀγαρηνούς, ἐρωτηθεὶς παρὰ τοῦ ἀμηρᾶ αὐτῶν, σουλτᾶν μεχμέτ· τὸ κεφάλαιο ὅμως αὐτὸ λείπει ἀπὸ τὸ χειρόγραφο στὴν οἰκεία θέση, ὥστε τὰ κεφάλαια νὰ εἶναι υκγ΄ καὶ ὄχι υκδ΄.