1. (φ. 1r-31r) <ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΓΔΟΥΡΗΣ, Εἰσαγωγὴ Λογικῆς> (ἀκέφ.). Ἀρχ. ἑαυ]τοῦ οὐκ ἐσήμαινον οἷον ἡ φωνή, ἄνθρωπος, ἥτις ἀφ’ ἑαυτῆς οὐδὲν [μᾶλλον ση]μαίνει, ἥπερ ἡ βλίτηρι (τὸ κείμενο ἄρχεται ἀπὸ τὸ μέσον τοῦ κεφ. β΄ τοῦ α΄ μέρους. – (1r-12r) <«Μέρος α΄. Περὶ τῶν ἀνηκόντων εἰς τὴν βαν τοῦ νοὸς ἐνέργειαν, ἤτοι περὶ ὅρων»> (βάσει του κώδ. ΔΒΚ 44, φ. 11r). – (12v-20r) «Μέρος β΄ Περὶ τῶν ἀνηκόντων εἰς τὴν βαν τοῦ νοὸς ἐνέργειαν». – (12v-20r) «Μέρος γ΄. Περὶ τῶν ἀνηκόντων εἰς τὴν γαν τοῦ νοὸς ἐνέργειαν». Διαγράμματα: φ. 5v, 17v, 19v. – Ἔκδ. Γεώργιος Σουγδουρῆς, Εἰσαγωγὴ Λογικὴ ἤτοι Προδιοίκησις, Βιέννη 1792 (ΘΠ, ἀρ. 5318)· πβ. κώδ. ΔΒΚ 44, φ. 10r-49v.
2. (φ. 33r-48v) ΑΦΘΟΝΙΟΣ, Προγυμνάσματα. Τίτλος: «Ἀφθονίου σοφιστοῦ Προγυμνάσματα. Ὅρος μύθου». Ἀρχ. Ὁ μῦθος ποιητῶν μὲν προήλθε, γεγένηται δὲ καὶ ῥητόρων κοινὸς ἐκ παραινέσεως. Τέλ. καὶ τὸ κεκολάσθαι οὐ πέρας, ἀλλ’ ἀρχὴν γενήσεται πάθους. – Ἔκδ. Patillon, Corpus Rhetoricum, σ. 112-162.
Στὸ φ. 49v (ἀπὸ μετγν. χέρι, ἀρχ. 19ου αἰ.): τὸ διδασκαλικὸν διαιρεῖται εἰς δίδαξιν τινὸς α. τέχνης ἢ ἐπιστήμης, β. ἢ ἐξηγήσεις ἢ παλαιῶν ὑπομνήματα, γ. καὶ ἄλλο τι σαφηνίζοντες.
3. (φ. 49r-94r) ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΓΔΟΥΡΗΣ, Περὶ τοῦ πῶς δεῖ ὁμιλίαν συγγράφειν. (49r) Τίτλος: «Περὶ τοῦ πῶς δεῖ ὁμιλίαν, ἤξτοι διδαχὴν ξυγγράφειν· (μετὰ ἀπὸ κενό) 1678 ἐν Παταυΐῳ. Μεταφρασθὲν ἐκ τῆς τῶν Ἰταλῶν εἰς τὴν τῶν Ἑλλήνων φωνὴν παρὰ τοῦ σοφωτάτου καὶ λογιωτάτου ἡμῶν καὶ κατ’ ἄμφω [προσθήκη: τῆς τε ἑλληνικῆς καὶ Ἰταλίδι] δασκάλου κυρίου κυρίου Γεωργίου ἱερέως Σουγδουρῆ τοῦ ἐξ Ἰωαννίνων». Τὸ κείμενο στὰ φ. 50r-94r. Ἀρχ. Μέλλοντι ὁμιλίαν συγράφειν (ἣν διδαχὴν εἰώθαμεν λέγειν). Τέλ. εἰς τὸ δύνασθαι ἀφ’ ἑαυτῶν εὑρεῖν κρείττω τῶν ὑφ’ ἡμῶν ἁπλῶς εἰρημένων. – Ἔκδ. Κ. Δυοβουνιώτης, «Μελετίου Ἀθηνῶν, Περὶ τοῦ πῶς δεῖ ὁμιλίαν συγγράφειν», Ἐκκλησιαστικὸς Φάρος 19 (1920) 326-341 (ἀποσπ. κεφ. 3 καὶ πλῆρες τὸ κεφ. 10)· Κ. Κούρκουλας, Ἡ θεωρία τοῦ κηρύγματος κατὰ τοὺς χρόνους τῆς Τουρκοκρατίας, Ἀθήνα 1957, σ. 45-49 (ἀποσπ.)· πβ. Χατζοπούλου, Κατάλογος χειρογράφων Μπενάκη, σ. 72.
Στὸ φ. 94v (χέρι τοῦ φ. 49v): α. θάπτο (!) τὶς νεοσφαγὲς σῶμα ἐπ’ ἐρήμιας ἄρα τὸ θάπτεις ἐστι σημεῖον φόνου οὐκ ἔστι πιθανόν, ὅτι θάπτουσι, καὶ ἀγαθοὶ καὶ φαῦλοι. Διὸ καὶ τὸν θάπτοντα ἐξετάζειν, καὶ μάρτυρας. β. υἱοῦ τινὸς ἀσώτου ὁ πατὴρ ἐφονεύθη. ἄρα ὁ υἱὸς ἀμφίβολος. ἔστι γὰρ καὶ πατρικὴ στοργὴ ήτι δύναται νικήση τὴν ἀσωτίαν, ὅθεν μάρτυρας. γ. νέοι ώμοσαν μὴ γῆμαι, καὶ φεύγουσι κακοῦ βίον. τὸ δὲ τέλος ἀμφίβολον. οὐ γὰρ βουλοντα πορνεύειν, ἀλλὰ παρθενεύειν. διὸ καὶ τοὺς βίους αὐτῶν ἐξετάζουσι.
4. (φ. 97r-209v) ΝΙΚΟΜΑΧΟΣ ΓΕΡΑΣΗΝΟΣ, Ἀριθμητική. – (φ. 97r) Τίτλος: «Νικομάχου Γερασηνοῦ Ἀριθμητικῆς εἰσαγωγῆς τῶν εἰς δύο τὸ αον, ὅπερ ἐξηγεῖται ὁ φιλόσοφος Πρόκλος». Ἀρχ. Οἱ παλαιοὶ καὶ πρῶτοι μεθοδεύσαντες ἐπιστήμην κατάρξαντος Πυθαγόρου. Τέλ. καὶ πάντες οἱ ἐν τῷ τῆς μουσικῆς ὀργάνῳ τῶν συμφωνιῶν λόγοι ἀνελλειπεῖς. Ἐνίοτε μὲ μικρὰ παρασελίδια σχόλια, ἐνσωματωμένο στὸ κείμενο σχήματα, καθὼς καὶ ἐρυθρόγραφα γράμματα. – Ἔκδ. Nicomachi Geraseni Pythagorei introductionis arithmeticae libri II. ἐκδ. R. Hoche, Teubner, Λειψία 1866. Βλ. καὶ Εὐάγγ. Κ. Σπανδάγος, Ἡ Ἀριθμητικὴ Εἰσαγωγὴ τοῦ Νικομάχου τοῦ Γερασηνού, ἐκδ. Αἴθρα, Ἀθήνα 2001.
Στὸ φ. 209v ὑπὸ τὸν τίτλο «τοῦ Ψελλοῦ» οἱ ἑξῆς στίχοι, γνωστοὶ ὡς Hexastichon iambicum ex theologia Leonis magistri fortasse desumpti:
θεὸς τὸ διττὸν οὐκ ἔχων τῶν πνευμάτων
ἔχει τὸ τριττὸν οὐδενὶ τῶν σωμάτων.
Αὐτὸς μετασχὼν οὐ ρεούσης τετράδος
Αίσθήσεως πέφυκεν ἔξω πεντάδος.
Κίνησιν οὐ πάσχων δὲ διπλῆς ἑξάδος,
Φέρει τὸ σεπτὸν τῆς ἀρίστης ἑπτάδος.
Ἐρυθρόγραφες «γλῶσσες» ἐπὶ τῶν ὑπογραμμισμένων λέξεων:
στ. 1: κτιστὸν περιγραπτὸν
στ. 2: πλάτος, μῆκος, καὶ βάθος
στ. 3: τῶν [τεσσάρων;] στοιχείων
στ. 4: ἀμέτοχος τῶν ε΄ αἰσθήσεων
στ. 5: γέν[εσις], φθ[ορά], αὔξησ[ις], μείωσις, ἀλλοίωσ[ις], φορ[ὰ] ἄνω, κάτω, δεξιά. ἀριστερά, ἔμπροσθεν, ὄπισθεν
στ. 6: τῶν ἑπτὰ χαρισμάτων
Γιὰ ἄλλα χειρόγραφα μὲ τὸ Ἑξάστιχο βλ. στοὺς Pinakes (http://pinakes.irht.cnrs.fr/notices/oeuvre/4139/).