1. (φ. 1r-31r) <ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΓΔΟΥΡΗΣ, Εἰσαγωγὴ Λογικῆς> (ἀκέφ.). Ἀρχ. ἑαυ]τοῦ οὐκ ἐσήμαινον οἷον ἡ φωνή, ἄνθρωπος, ἥτις ἀφ’ ἑαυτῆς οὐδὲν [μᾶλλον ση]μαίνει, ἥπερ ἡ βλίτηρι (τὸ κείμενο ἄρχεται ἀπὸ τὸ μέσον τοῦ κεφ. β΄ τοῦ α΄ μέρους. – (1r-12r) <«Μέρος α΄. Περὶ τῶν ἀνηκόντων εἰς τὴν βαν τοῦ νοὸς ἐνέργειαν, ἤτοι περὶ ὅρων»> (βάσει του κώδ. ΔΒΚ 44, φ. 11r). – (12v-20r) «Μέρος β΄ Περὶ τῶν ἀνηκόντων εἰς τὴν βαν τοῦ νοὸς ἐνέργειαν». – (12v-20r) «Μέρος γ΄. Περὶ τῶν ἀνηκόντων εἰς τὴν γαν τοῦ νοὸς ἐνέργειαν». Διαγράμματα: φ. 5v, 17v, 19v. – Ἔκδ. Γεώργιος Σουγδουρῆς, Εἰσαγωγὴ Λογικὴ ἤτοι Προδιοίκησις, Βιέννη 1792 (ΘΠ, ἀρ. 5318)· πβ. κώδ. ΔΒΚ 44, φ. 10r-49v.
2. (φ. 33r-48v) ΑΦΘΟΝΙΟΣ, Προγυμνάσματα. Τίτλος: «Ἀφθονίου σοφιστοῦ Προγυμνάσματα. Ὅρος μύθου». Ἀρχ. Ὁ μῦθος ποιητῶν μὲν προήλθε, γεγένηται δὲ καὶ ῥητόρων κοινὸς ἐκ παραινέσεως. Τέλ. καὶ τὸ κεκολάσθαι οὐ πέρας, ἀλλ’ ἀρχὴν γενήσεται πάθους. – Ἔκδ. Patillon, Corpus Rhetoricum, σ. 112-162.
Στὸ φ. 49v (ἀπὸ μετγν. χέρι, ἀρχ. 19ου αἰ.): τὸ διδασκαλικὸν διαιρεῖται εἰς δίδαξιν τινὸς α. τέχνης ἢ ἐπιστήμης, β. ἢ ἐξηγήσεις ἢ παλαιῶν ὑπομνήματα, γ. καὶ ἄλλο τι σαφηνίζοντες.
3. (φ. 49r-94r) ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΓΔΟΥΡΗΣ, Περὶ τοῦ πῶς δεῖ ὁμιλίαν συγγράφειν. (49r) Τίτλος: «Περὶ τοῦ πῶς δεῖ ὁμιλίαν, ἤξτοι διδαχὴν ξυγγράφειν· (μετὰ ἀπὸ κενό) 1678 ἐν Παταυΐῳ. Μεταφρασθὲν ἐκ τῆς τῶν Ἰταλῶν εἰς τὴν τῶν Ἑλλήνων φωνὴν παρὰ τοῦ σοφωτάτου καὶ λογιωτάτου ἡμῶν καὶ κατ’ ἄμφω [προσθήκη: τῆς τε ἑλληνικῆς καὶ Ἰταλίδι] δασκάλου κυρίου κυρίου Γεωργίου ἱερέως Σουγδουρῆ τοῦ ἐξ Ἰωαννίνων». Τὸ κείμενο στὰ φ. 50r-94r. Ἀρχ. Μέλλοντι ὁμιλίαν συγράφειν (ἣν διδαχὴν εἰώθαμεν λέγειν). Τέλ. εἰς τὸ δύνασθαι ἀφ’ ἑαυτῶν εὑρεῖν κρείττω τῶν ὑφ’ ἡμῶν ἁπλῶς εἰρημένων. – Ἔκδ. Κ. Δυοβουνιώτης, «Μελετίου Ἀθηνῶν, Περὶ τοῦ πῶς δεῖ ὁμιλίαν συγγράφειν», Ἐκκλησιαστικὸς Φάρος 19 (1920) 326-341 (ἀποσπ. κεφ. 3 καὶ πλῆρες τὸ κεφ. 10)· Κ. Κούρκουλας, Ἡ θεωρία τοῦ κηρύγματος κατὰ τοὺς χρόνους τῆς Τουρκοκρατίας, Ἀθήνα 1957, σ. 45-49 (ἀποσπ.)· πβ. Χατζοπούλου, Κατάλογος χειρογράφων Μπενάκη, σ. 72.
Στὸ φ. 94v (χέρι τοῦ φ. 49v): α. θάπτο (!) τὶς νεοσφαγὲς σῶμα ἐπ’ ἐρήμιας ἄρα τὸ θάπτεις ἐστι σημεῖον φόνου οὐκ ἔστι πιθανόν, ὅτι θάπτουσι, καὶ ἀγαθοὶ καὶ φαῦλοι. Διὸ καὶ τὸν θάπτοντα ἐξετάζειν, καὶ μάρτυρας. β. υἱοῦ τινὸς ἀσώτου ὁ πατὴρ ἐφονεύθη. ἄρα ὁ υἱὸς ἀμφίβολος. ἔστι γὰρ καὶ πατρικὴ στοργὴ ήτι δύναται νικήση τὴν ἀσωτίαν, ὅθεν μάρτυρας. γ. νέοι ώμοσαν μὴ γῆμαι, καὶ φεύγουσι κακοῦ βίον. τὸ δὲ τέλος ἀμφίβολον. οὐ γὰρ βουλοντα πορνεύειν, ἀλλὰ παρθενεύειν. διὸ καὶ τοὺς βίους αὐτῶν ἐξετάζουσι.
4. (φ. 97r-209v) ΝΙΚΟΜΑΧΟΣ ΓΕΡΑΣΗΝΟΣ, Ἀριθμητική. – (φ. 97r) Τίτλος: «Νικομάχου Γερασηνοῦ Ἀριθμητικῆς εἰσαγωγῆς τῶν εἰς δύο τὸ αον, ὅπερ ἐξηγεῖται ὁ φιλόσοφος Πρόκλος». Ἀρχ. Οἱ παλαιοὶ καὶ πρῶτοι μεθοδεύσαντες ἐπιστήμην κατάρξαντος Πυθαγόρου. Τέλ. καὶ πάντες οἱ ἐν τῷ τῆς μουσικῆς ὀργάνῳ τῶν συμφωνιῶν λόγοι ἀνελλειπεῖς. Ἐνίοτε μὲ μικρὰ παρασελίδια σχόλια, ἐνσωματωμένο στὸ κείμενο σχήματα, καθὼς καὶ ἐρυθρόγραφα γράμματα. – Ἔκδ. Nicomachi Geraseni Pythagorei introductionis arithmeticae libri II. ἐκδ. R. Hoche, Teubner, Λειψία 1866. Βλ. καὶ Εὐάγγ. Κ. Σπανδάγος, Ἡ Ἀριθμητικὴ Εἰσαγωγὴ τοῦ Νικομάχου τοῦ Γερασηνού, ἐκδ. Αἴθρα, Ἀθήνα 2001.
Στὸ φ. 209v ὑπὸ τὸν τίτλο «τοῦ Ψελλοῦ» οἱ ἑξῆς στίχοι, γνωστοὶ ὡς Hexastichon iambicum ex theologia Leonis magistri fortasse desumpti:
θεὸς τὸ διττὸν οὐκ ἔχων τῶν πνευμάτων
ἔχει τὸ τριττὸν οὐδενὶ τῶν σωμάτων.
Αὐτὸς μετασχὼν οὐ ρεούσης τετράδος
Αίσθήσεως πέφυκεν ἔξω πεντάδος.
Κίνησιν οὐ πάσχων δὲ διπλῆς ἑξάδος,
Φέρει τὸ σεπτὸν τῆς ἀρίστης ἑπτάδος.
Ἐρυθρόγραφες «γλῶσσες» ἐπὶ τῶν ὑπογραμμισμένων λέξεων:
στ. 1: κτιστὸν περιγραπτὸν
στ. 2: πλάτος, μῆκος, καὶ βάθος
στ. 3: τῶν [τεσσάρων;] στοιχείων
στ. 4: ἀμέτοχος τῶν ε΄ αἰσθήσεων
στ. 5: γέν[εσις], φθ[ορά], αὔξησ[ις], μείωσις, ἀλλοίωσ[ις], φορ[ὰ] ἄνω, κάτω, δεξιά. ἀριστερά, ἔμπροσθεν, ὄπισθεν
στ. 6: τῶν ἑπτὰ χαρισμάτων
Γιὰ ἄλλα χειρόγραφα μὲ τὸ Ἑξάστιχο βλ. στοὺς Pinakes (http://pinakes.irht.cnrs.fr/notices/oeuvre/4139/).

1. (φ. 7r-20v) ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΨΑΛΙΔΑΣ, «Πραγματεία περὶ τῶν ἑλληνικῶν συγγραφέων ὑπὸ Ἀθανασίου Πέτρου Ψαλίδα τοῦ ἐξ Ἰωαννίνων. 1797: νοεμβρ[ίου] 25» (σὲ ἁπλὴ γλώσσα). Ἀρχ. Οἱ τῶν Ἑλλήνων συγγραφεῖς ἠμποροῦν ὡσὰν τὰ μέταλλα κατὰ τὴν ποιότητα νὰ θεωρηθοῦν. – Ἀνέκδοτο.
2. (21r-111r) «Μέρος τρίτον. Περὶ συντάξεως», § 1-454 (σὲ ἁπλὴ γλώσσα). Ἀρχ. Ἀφ’ οὗ λοιπὸν εἴπαμεν εἰς τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον μέρος περὶ ἐτοιμολογίας (!) καὶ ὀρθογραφίας τῶν ὀκτὼ μερῶν τοῦ λόγου. Μετὰ τὸ πέρας τοῦ κειμένου: Τέλος τοῦ περὶ συντάξεως συντακτικοῦ τρίτου μέρους τῆς γραμματικῆς.
3. (112r-169v) «Ξενοφῶντος Κύρου ἀνάβασις. Ἱστοριῶν Βιβλίο α΄ κεφ. α΄» (σὲ ἁπλὴ γλώσσα). Ἀρχ. Δύω υἱοὶ ἦτον τοῦ Δαρείου τοῦ βασιλέως τῶν Περσῶν ὁποῦ ἐπωνομάζετο νόθος καὶ τῆς βασιλίσσης, συζύγου τε Παρυσάτιδος.
Στὸ φ. 1r σημείωμα περὶ τῶν περιεχομένων (ἄνω ἀριστερά): ὅσα ἐμπεριέχονται ταύτῃ τῇ βίβλῳ. | Ἐξήγησις εἰς τὸ τέταρτον τοῦ Γαζῆ | Ξενοφῶντος περὶ ἀναβάσεως Κύρου.

(φ. 1 r ) Πίναξ περιεχομένων.
(φ. 4 r -35 v ) ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ, Περὶ τῶν ἐπὶ μισθῷ συνόντων. Ἀρχ. Καὶ τί σοι
πρῶτον, ὦ φίλε. Τέλ. μέμνησο τοῦ σοφου λέγοντος, ὡς θεὸς ἀναίτιος
(φ. 38 r -67 r ) ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, Περὶ παίδων ἀγωγῆς. Ἔκδ. Sirinelli – Philippon,
Plutarque, τ. 1, 1, σ. 34-63.
(φ. 70 r – 94 v ) Τοῦ αὐτοῦ, Ἔκδ. Klaerr – Philippon – Sirinelli, Plutarque, σ.
36-62.
(φ. 95 r -112 v ) Τοῦ αὐτοῦ, Περὶ πολυπραγμοσύνης, Dumortier – Defradas,
Plutarque, σ. 266-284.
(φ. 113 r -133 v ) ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, Ὁμιλία πρὸς τοὺς νέους ὅπως ἂν ἐξ
ἑλληνικῶν ὠφελοῖντο λόγων (CPG 2867). PG 31, 564-589. Ἔκδ. Boulenger,
Saint Basile, σ. 41-61. Κείμενο μὲ διάστιχη ψυχαγωγικὴ ἑρμηνεία.
(φ. 134 r -153 r ) ΘΕΜΙΣΤΙΟΣ Θεμιστίου, φιλοσόφου τοῦ ἐπικληθέντος εὐφραδοῦς,
Περὶ φιλίας.
(φ. 154 r -161 v ) ΔΙΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Δίωνος τοῦ Χρυσοστόμου, Λόγος Διογένους
ἢ περὶ ἀρετῆς.
(165 r -205 r ) ΣΥΝΕΣΙΟΣ ΚΥΡΗΝΗΣ, Εἰς τὸν αὐτοκράτορα Ἀρκάδιον περὶ
βασιλείας. Ἔκδοση στό: PG 66, 1053-1108· Lamoureux, Synésios, τ. 5, σ. <84>-141.
(φ. 208 r -215 v ) ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ, Ὀλυνθιακὸς λόγος α´.
(φ. 216 r -232 v ) Τοῦ αὐτοῦ, Ὀλυνθιακὸς δεύτερος.
(φ. 233 r -265 r ) Τοῦ αὐτοῦ, Κατὰ Φιλίππου λόγος ά.
(φ. 266 r -278 r ) ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΑΖΙΑΝΖΗΝΟΣ, Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Εἰς τὸν
ἐξισωτὴν Ἰουλιανόν.
(φ. 278 v -285 r ) Τοῦ αῦτοῦ, Λόγος εἰς τοὺς Μακκαβαίους (μόνον, τρεῖς
στίχοι). … περὶ τῶν πατρίων ἡ καρτερία. Κατόπιν σημείωμα κτητ.: Ἐκ τῶν
τοῦ Κωνσταντίνου Γκέου ἐκ τοῦ ἐκ Μισίας.

Δωρεά

(φ. 1r-189v) Τίτλος «Τὰ Ἀμφιλόχια, ἢ λόγων ἱερῶν καὶ ζητημάτων ἱερολογία, πρὸς Ἀμφιλόχιον τὸν ὁσιώτατον Μ(ητ)ροπολίτην Κυζίκου, ἐν τῷ καιρῷ τῶν πειρασμῶν ζητημάτων διαφόρων εἰς ἀριθμὸν τριακοσίων συντεινόντων ἐπίλυσιν αἰτησάμενον». Τέλ. (κολ.) οὐδὲ τοῖς τῶν θηραμάτων ἴχνεσιν. (= Ἀμφιλόχια 80, 249, – Ἔκδ. L. G. Westerink, Photii patriarchae Constantinopolitani Epistulae et Amphilochia, τ. V, [Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana (BT) Λειψία 1986, σ. 119.

(φ. 2r-182r) «Φωτίου, Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, ἐκ τῆς πρὸς Μιχαὴλ τὸν ἄρχοντα Βουλγαρίας ἐπιστολῆς. Τί ἐστὶν ἔργον τοῦ ἄρχοντος». Ἔκδ. B. Laourdas καὶ L.G. Westerink, Photii patriarchae Constantinopolitani Epistulae et Amphilochia, τόμοι 1-3 [Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana (BT) Λειψία Teubner, 1:1983; 2:1984; 3:1985. Ἡ σειρὰ τῶν ἐπιστολῶν ἐνίοτε διαφορετικὴ ἀπὸ τῆς ἐκδόσεως. Τὸ χφ. τελειώνει μὲ τὴν ἐπ. 248. Γεωργίῳ μητροπολίτῃ Νικομηδείας ἐπεὶ μὴ ἡδὺ νομίζει, περιττὸν ἐκρίθη ἡ παράθεσις. = τόμος B, σ. 183.

(φ. 13r) Τίτλος: «Ἀκεσὼ ἢ Ἑνωμένη Φαρμακοποιΐα καὶ Φαρμακολογία· ἐρανισθεῖσα μὲν παρὰ τοῦ ἐν ἱερεῦσι Χαρισίου Δημητρίου Μεγδάνου, τοῦ ἐκ Κοζάνης· ἐπιθεωρηθεῖσα δέ, καὶ διορθωθεῖσα παρὰ τοῦ ἐν ἰατροῖς ἀρίστου κυρίου Γεωργίου τοῦ Σακελλαρίου». – Ἔκδ. Μεγδάνης, Φαρμακολογία (βλ. Βιβλ.).
(φ. 5r-12v) Εὑρετήριο φαρμακευτικῶν-ἰατρικῶν ὅρων.
(φ. 13r-210v) Τὸ κείμενο τῆς Φαρμακολογίας καὶ Φαρμακοποιΐας σὲ 229 παραγράφους. Ἀρχ. Ἀβρότονον. Εἶναι ἀρωματικόν, ὅμως ὀλίγον ἐν χρήσει. Τέλ. κολ. (§ 229) … Εἰς ἐλαφρά, καὶ μόλις ἐρεθίζοντα ἡπείως γαργαρίσματα καὶ καταπλά[σματα].
Ὅπως προκύπτει καὶ ἀπὸ τὸν τίτλο (χέρι Μεγδάνη), ὁ ἰατροφιλόσοφος Γεώργιος Σακελλάριος διάβασε τὸ χειρόγραφο, ἐνῶ προσέθεσε αὐτόγραφες ὑποσημειώσεις στὸ κείμενο, εἴτε σὲ σχέση μὲ τὶς φαρμακευτικὲς οὐσίες εἴτε περιστατικὰ ἀπὸ τὴν ἐμεπιρία του ὡς ἰατροῦ. Ὡς πρὸς τὸν τίτλο, ὁ Σακελλάριος πρότεινε ἀλλαγὴ στὴν ἀκολουθία τῶν λέξεων Φαρμακοποιΐα καὶ Φαρμακολογία, θέτοντας ἐπὶ τῆς πρώτης τὸ γράμμα β, ἐνῶ ἐπὶ τῆς δευτέρας τὸ γράμμα α, ὥστε κατ’ αὐτὸν ἡ ὀρθὴ ἀκολουθία εἶναι: Φαρμακολογία καὶ Φαρμακοποιΐα. Εἶναι βέβαια λογικότερο, καθὼς ἡ θεωρία προηγεῖται τῆς πράξεως. Ὁ συμβολικὸς τίτλος «Ἀκεσώ» παραπέμπει στὴ μυθικὴ θυγατέρα τοῦ Ἀσκληπιοῦ.
Ὡς πρὸς τὴ χρονολόγηση, στὸ φ. (ν.ἀρ.) 120v (παλαιὰ 174v) ἀναφέρεται περιστατικὸ αἱμόπτυσης νέου τὸ ἔτος 1803, ὥστε αὐτὸ τὸ ἔτος νὰ ἀποτελεῖ terminus post quem γιὰ τὴ συγγραφὴ τοῦ κειμένου· βλ. καὶ Μεγδάνης, Φαρμακολογία, σ. ΙΙ καὶ 142 (Βιβλ.).

(φ. 2 r -7 v , σ. 1-317) Τίτλος: (2 r ): «ΛΥΧΝΟΣ ΤΟΥ ΔΙΟΓΕΝΟΥΣ Ἢ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ΗΘΙΚΟΙ
παρὰ τοῦ δημητρίου Μεγδάνου τοῦ ἐκ Κοζάνης. Πρὸς χρῆσιν, καὶ ὠφέλειαν
τῆς νεολαίας εἰσαγομένης εἰς τὴν συνδιατριβὴν τοῦ κοινωνικοῦ [!] βίου, ὅπως
προειδοποιουμένη περὶ τῶν ἐλαττωμάτων τῆς κακοηθείας διαθέττηται [!] εἰς
ἀποχήν των, καὶ οἰκονομῆται πρὸς τὰς ἐκ τούτων προσγινομένας ἐπηρείας,
καὶ ἐνοχλήσεις». Ἔκδ. Βιέννη 1818 (ὁ τίτλος ἐλαφρῶς διαφοροποιημένος).
Τὸ χειρόγραφο πρέπει ἀντιγράφηκε ἀπὸ τὴν ἔκδοση, ὅπως προκύπτει ἀπὸ
σφάλμα ἀντιγραφῆς (ὁμοιοτέλευτο) τοῦ συγγραφέα στὴν αὐτόγραφη
ἀφιερωτικὴ ἐπιστολή του πρὸς τὸν χορηγό. Ἀπὸ τὸ χειρόγραφο λείπει ἡ
ἐπιστολὴ τῶν τυπογράφων ἀδελφῶν Καπετανάκη πρὸς τὸν συγγραφέα. Ὁ
Μεγδάνης κατέγραψε στὸν παρόντα κώδικα τὸν τίτλο, τὴν ἀφιερωτικὴ
ἐπιστολὴ πρὸς τὸν χορηγὸ Γ. Τακιατζή, καθὼς καὶ τὸν Πίνακα τῶν
κεφαλαίων. Στὴ συνέχεια πρέπει να παρέδωσε τὸ κείμενο πρὸς ἀντιγραφὴ σὲ
κάποιον γραφέα, ὄχι ὅμως καλλιγράφο.
– (φ. 3 r -5 r ) Ἀφιερωτικὴ ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Γεώργιο Κ. Τακιατζή, χορηγὸ τῆς
ἔκδοσης. Ἀρχ. Ἡ φυσική σου χρηστότης, ἡ διὰ τὰς κτητὰς χάριτας τῆς καλῆς
παιδείας στο εὐγένεια τῆς ψυχῆς σου. – Μετὰ τὸ πέρας τῆς ἐπιστολῆς: ἐν
Κοζάνῃ 1817: αὐγούστου 21: – ὁ ἐν ἱερεῦσι Χαρίσιος Δημητρίου ὁ Μεγδάνης
(ὅπως καὶ στὴν ἔκδοση). – (φ. 6 r -7 r ) Πίνακας περιεχομένων (κεφαλαίων). –
(σ. 1-317) Κείμενο. Ἀρχ. Ἡ ὑπερηφανία εἶναι μία καταφρόνησις ὅλων τῶν
ἄλλων, ἐκτὸς μόνου τοῦ ἑαυτοῦ του. Τέλ. Καὶ χωρὶς νὰ δέχηται πάλιν
ὀρθώτερα δόγματα καὶ φρονήματα.

(φ. 2 r -130 r ): ΨΕΥΔΟ-ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΝΔΡΕΙΑΣ, ΛΕΞΙΚΟΝ Τοῦ λεξικοῦ προτάσσεται
βιβλιακὸ ἐπίγραμμα τοῦ γραφέα: Σὺν σoὶ Χριστὲ παμβασιλεῦ δέσποτα τῶν
ἁπάντων τὸ θαυμαστὸν ἀπάρχομαι λεξικὸν τοῦ Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας τέ
φημι ἁγιωτάτου Πάπα ταῖς λιταῖς ἐνίσχυσον, λῆξιν ἰδεῖν με τούτου». Ἀρχ.
ἄαπτος· ὁ ἀβλαβὴς Τέλ. ὦ·τῷ ἰδίῳ. (μὲ ἐρυθρὸ μελάνι) τέλος τοῦ λεξικοῦ.
(φ. 134 v ) Ἐφραίμ, Λόγος εἰς τὸν τίμιον Σταυρόν. Κολοβό.
(φ. 137 r -140 r ): ΑΛΛΑ ΛΕΞΙΚΑ: (φ. 135 r -137 v ): Λεξικὸν Ἀποστόλου κατὰ
στίχον (στοιχεῖον;) Ἑρμηνεία λέξεων Ἰεζεκιὴλ τοῦ προφήτου (καὶ ἄλλων
προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης): Λέξεις ἐγκείμεναι ἐν τοῖς ἁγίοις
Εὐαγγελίοις, Λέξεις ἀποστολικαί. (φ. 138 v -140 r ) Γραμματικὲς σημειώσεις.
Λεπτομερὴς κλίση τοῦ ρ. Τίθημι.
(φ. 142 r -164 r ) ΙΑΜΒΙΚΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ, κείμενο καὶ ἀνώνυμη παράφραση: α)
εἰς τὴν γέννησιν τοῦ Χριστοῦ, β) εἰς τὰ Θεοφάνεια, γ) εἰς τὴν ἑορτήν τοῦ ἁγ.
Πνεύματος

(φ. 2 r -130 r ): ΨΕΥΔΟ-ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΝΔΡΕΙΑΣ, ΛΕΞΙΚΟΝ Τοῦ λεξικοῦ προτάσσεται
βιβλιακὸ ἐπίγραμμα τοῦ γραφέα: Σὺν σoὶ Χριστὲ παμβασιλεῦ δέσποτα τῶν
ἁπάντων τὸ θαυμαστὸν ἀπάρχομαι λεξικὸν τοῦ Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας τέ
φημι ἁγιωτάτου Πάπα ταῖς λιταῖς ἐνίσχυσον, λῆξιν ἰδεῖν με τούτου». Ἀρχ.
ἄαπτος· ὁ ἀβλαβὴς Τέλ. ὦ·τῷ ἰδίῳ. (μὲ ἐρυθρὸ μελάνι) τέλος τοῦ λεξικοῦ.
(φ. 134 v ) Ἐφραίμ, Λόγος εἰς τὸν τίμιον Σταυρόν. Κολοβό.
(φ. 137 r -140 r ): ΑΛΛΑ ΛΕΞΙΚΑ: (φ. 135 r -137 v ): Λεξικὸν Ἀποστόλου κατὰ
στίχον (στοιχεῖον;) Ἑρμηνεία λέξεων Ἰεζεκιὴλ τοῦ προφήτου (καὶ ἄλλων
προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης): Λέξεις ἐγκείμεναι ἐν τοῖς ἁγίοις
Εὐαγγελίοις, Λέξεις ἀποστολικαί. (φ. 138 v -140 r ) Γραμματικὲς σημειώσεις.
Λεπτομερὴς κλίση τοῦ ρ. Τίθημι.
(φ. 142 r -164 r ) ΙΑΜΒΙΚΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ, κείμενο καὶ ἀνώνυμη παράφραση: α)
εἰς τὴν γέννησιν τοῦ Χριστοῦ, β) εἰς τὰ Θεοφάνεια, γ) εἰς τὴν ἑορτήν τοῦ ἁγ.
Πνεύματος