File ΦΟ5 - Άρθρα του Γεωργίου Μπουντιούκου στο περιοδικό "Παρέμβαση" και στην εφημερίδα "Χρόνος"

Ο Γεώργιος Μπουντιούκος γεννήθηκε στις 8 Μαϊου του 1926 στην Κοζάνη. Ήταν το δεύτερο από τα πέντε παιδιά του υποδηματοποιού Ιωάννη (Νάνου) και της συζύγου του Ολυμπίας Μπουντιούκου, το γένος Καλιακούδα. Το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής και εφηβικής του ηλικίας πέρασε με μεγάλες δυσκολίες λόγω των απανωτών καταστροφών που είχε υποστεί το κατάστημα του πατέρα του, της Γερμανικής κατοχής, αλλά και λόγω του συγγενούς εξαρθρήματος στο αριστερό ισχίο, που είχε αποκτήσει κατά τη γέννηση του. Αυτός ίσως ήταν ένας από τους κυριότερους λόγους, που τον ώθησαν στη μελέτη, αλλά και τον όπλισαν με πείσμα για το μέλλον.
Φοίτησε στο Βαλταδώρειο Γυμνάσιο Κοζάνης. Παρά τα δύσκολα και σκληρά χρόνια της κατοχής αποφάσισε να δώσει κατατακτήριες εξετάσεις στην Ιατρική Σχολή. Δεν πέρασε με την πρώτη, επειδή είχε υποτιμήσει το μάθημα της Βιολογίας, όπως έλεγε. Τη δεύτερη φορά όμως, πέρασε τέταρτος σε σειρά κατάταξης. Σπούδασε με πολλές στερήσεις και δυσκολίες στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Ολοκληρώνοντας τις σπουδές του κι ενώ ήταν όλα έτοιμα για να φύγει στην Αμερική προκειμένου να πάρει την ειδικότητα της γυναικολογίας που ήθελε, μια θέση εσωτερικού βοηθού στην Παθολογική και Καρδιολογική Κλινική του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Πειραιώς «Βασίλισσα Φρειδερίκη» τον κράτησε στην Ελλάδα. Εκεί δούλεψε στενά με τον καθηγητή Ντολιόπουλο και διακρίθηκε. Παρά το γεγονός ότι του είχε προταθεί υφηγεσία, οι δυσκολίες της εποχής και της οικογένειας τον ανάγκασαν να επιστρέψει στην Κοζάνη και να εξασκήσει την ιατρική στη γενέθλια πόλη. Τίμησε με πάθος τον όρκο του Ιπποκράτη και προσέφερε αφειδώς τις ιατρικές του υπηρεσίες, συχνά μακριά από τα όρια του Νομού Κοζάνης, καλύπτοντας όλη τη Δυτική Μακεδονία. Στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Πειραιώς γνωρίστηκε με την πρώην σύζυγό του Γεσθημανή (Μένη), με την οποία παντρεύτηκαν το 1961 και απέκτησαν μια κόρη την Ολυμπία (Λία).
Πέρα από την ιατρική, την οποία μέχρι το τέλος της καριέρας του μελετούσε, είχε πάθος με την Ιστορία. Είχε άριστη γνώση της παγκόσμιας Ιστορίας, όλων των εποχών.
Υπήρξε μαζί με άλλους, ιδρυτής του πολιτιστικού συλλόγου «Φίλοι της Τέχνης» και διετέλεσε πρόεδρός του μετά τη μεταπολίτευση. Μια από τις σημαντικότερες στιγμές του Συλλόγου ήταν το ανέβασμα του θεατρικού έργου «Καρέκλες» του Ιονέσκο, το οποίο παρουσιάστηκε και στο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου της Ιθάκης το 1974, σε σκηνοθεσία του φίλου του γιατρού οφθαλμιάτρου Χρήστου Μπέσσα, παρουσία του ίδιου του θεατρικού συγγραφέα Ευγένιου Ιονέσκο, ο οποίος είχε δηλώσει ενθουσιασμένος από την μεταφορά του έργου του. (Φωτογραφίες από την παράσταση στην Ιθάκη έχουν δωριστεί από την κόρη του Λία στη Βιβλιοθήκη Κοζάνης)
Η ενασχόληση του με τα κοινά ξεκινά το 1982, οπότε κατεβαίνει υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με το συνδυασμό «Νέα Πορεία», επικεφαλής του οποίου ήταν ο παιδικός του φίλος, δικηγόρος Γιάννης Γκοβεδάρος. Παρότι ο συνδυασμός εκλέχτηκε ως αντιπολίτευση, ο Γιώργος Μπουντιούκος σάρωσε σε σταυρούς και εκλέχθηκε πρώτος από τους υποψήφιους συμβούλους όλων των συνδυασμών.
Η ενασχόληση με τα κοινά συνεχίζεται και μαζί με τον καρδιακό του φίλο και συνάδελφό Χρίστο Μπέσα και άλλους Κοζανίτες ιδρύουν την «Οικολογική Κίνηση Κοζάνης». Για πρώτη φορά τέθηκαν ζητήματα όπως η προστασία του περιβάλλοντος, η ανακύκλωση, η πράσινη ενέργεια, η ρύπανση, οι ασθένειες από τα εργοστάσια της περιοχής, και άλλα. Το 1990 και το 1994 κατεβαίνει υποψήφιος με την Οικολογική Κίνηση στις δημοτικές εκλογές χωρίς την υποστήριξη οποιουδήποτε κόμματος και εκλέγεται και πάλι δημοτικός σύμβουλος. Η παρουσία του στο Δημοτικό Συμβούλιο ήταν πάντα καταλυτική, όντας άνθρωπος με ευρύ πνεύμα, λογική, ανοιχτούς ορίζοντες και κυρίως συναινετικός. Υπερασπίστηκε με πάθος την αρχιτεκτονική κληρονομιά της Κοζάνης, τα ελάχιστα διατηρητέα που είχαν απομείνει, τα πέτρινα σπίτια, τα παλιά καλντερίμια.
Εργάστηκε ως γιατρός τουλάχιστον μέχρι το 2000, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε. Με την πάροδο των χρόνων, τα προβλήματα από την αναπηρία του αρχίζουν να γίνονται αρκετά έντονα, οπότε και με παρότρυνση της κόρης του Λίας αποφασίζει να μετακομίσει μόνιμα στη Θεσσαλονίκη. «Κυνήγησα τις αρρώστιες τόσα χρόνια. Τώρα, με εκδικούνται» συνηθίζει να λέει για τα προβλήματα υγείας, με το γνωστό του φλέγμα και χιούμορ. Στεφανιαία νόσος τριών αγγείων και λόγω «συναδελφικότητας» αντιμετωπίζεται από τον καθηγητή Παρχαρίδη με αγγειοπλαστική.
Όσο περνούν τα χρόνια, η αναπηρία τον καθηλώνει, το περίμενε άλλωστε, και δεν αργεί να εμφανίσει σημάδια γεροντικής άνοιας τα οποία γίνονται όλο και πιο έντονα. Παρά την ασθένεια του, ο ευγενικός του χαρακτήρας και λόγος, η πνευματικότητά του, οι ιατρικές του γνώσεις ξεδιπλώνονται έστω και στιγμιαία στις μικρές αναλαμπές, οι οποίες περνώντας ο χρόνος εξασθενούν.
Έφυγε στις 13 Δεκεμβρίου του 2012 στα χέρια της μονάκριβης κόρης του. Η κηδεία του και η ταφή του έγιναν «στη γενέθλια γη» όπως ήταν η επιθυμία του.